کم زمزمه کن طبعِ نفسگیر غمم را

کم زمزمه کن طبعِ نفسگیر ، غمم را
تا کی بزنم در دل پر خون قلمم را

بگذار به حالِ دلِ خود،اشک بریزم
تا بلکه بشویم هوسِ بیش وکمم را

در حالِ فرو ریختنم ، خانه ات آباد
کم زلزله شو ارگِ بمِ  زیر و بمم را

پروانه صفت منتظر آتش مرگم
مشتاق ترینم که ببینم عدمم را

ای آینه ،ای عشق ، نشد ازتو نگویم
آنقدر زلالی که شکستم قسمم را

من آمده بودم که بمانم تو بریدی
هم پای مرا ،هم نفس تازه دمم را

از خیر رسیدن به تو هرچند گذشتم
این بار  دلم خواست  ببینی جنمم را

***

 هرچند که عادت به خطاهای تو دارم
محکوم نکن باز دلِ متهمم را

#زهراضیایی بروجنی